Tytuł: Dobry człowiek
Autor: Andrew Nicoll
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczna stron: 448
Data wydania: czerwiec 2011
" Opowieść miłosna i opowieść o miłości, a także magii, przyjaźni,
wspaniałym jedzeniu, orkiestrze dętej, włoskiej czarownicy i potężnym
prawniku.
W miasteczku Kropka leżącym na odludnych wybrzeżach Bałtyku mieszka Tibo Krovic, dobry i uczciwy burmistrz. Dba o mieszkańców, którzy w zamian darzą go szacunkiem. Do pełni szczęścia brak mu tylko jednego… Kocha się sekretnie w swojej sekretarce, pięknej, samotnej, ale niestety zamężnej, Agathe Stopak. Tibo wie, że w spokojnym i szacownym miasteczku, jakim jest Kropka, nie może liczyć na spełnienie swej miłości, lecz pewnego dnia, gdy kobieta przypadkiem wrzuci swoje drugie śniadanie do fontanny, wszystko się zmieni."
Książka jest magiczna. Jej specyficzny klimat sprawia, że wciąga i nie daje czytelnikowi odejść. Generalnie opowiada o miłości, i to miłości w różnych postaciach. Miłości mężczyzny do kobiety, rodziców do dziecka, miłości do książek, czy też nawet do miasteczka, w którym się żyje.
Spodobał mi się pomysł na postać narratora. Jest nim Walpurnia, kobieta która uratowała niegdyś Kropkę przed Hunami, za co teraz obdarzona jest powszechną czcią, i której obraz wisi w każdym domu ( nieistotnym wydaje się fakt posiadania przez nią wąsów i dużej ilości brodawek wszelakiej maści:)). Moim zdanie autor genialnie odmalował też główne postacie : Tibo, Agathe, Mamma Cesara, Stopak - wszyscy oni wydają się realni, przez co czytelnik jeszcze bardziej się z nimi zżywa.
Książka uspokaja, akcja rozgrywa się powoli, ma specyficzny sielankowy klimat. Cały czas wyczuwalna jest nutka magii, która snuje się od pierwszych stron, aż do samego końca powieści.
Generalnie nie przepadam za książkami o tej tematyce, jednakże muszę przyznać, że "Dobry człowiek" spodobał mi się, i to nawet bardzo. Polecam, szczególnie teraz, kiedy na dworze śnieg i mróz, a na kartach książki ciepła atmosfera, pachnąca kawa parzona przez Mammę Cesarę i wszechogarniająca miłość:)
W miasteczku Kropka leżącym na odludnych wybrzeżach Bałtyku mieszka Tibo Krovic, dobry i uczciwy burmistrz. Dba o mieszkańców, którzy w zamian darzą go szacunkiem. Do pełni szczęścia brak mu tylko jednego… Kocha się sekretnie w swojej sekretarce, pięknej, samotnej, ale niestety zamężnej, Agathe Stopak. Tibo wie, że w spokojnym i szacownym miasteczku, jakim jest Kropka, nie może liczyć na spełnienie swej miłości, lecz pewnego dnia, gdy kobieta przypadkiem wrzuci swoje drugie śniadanie do fontanny, wszystko się zmieni."
Książka jest magiczna. Jej specyficzny klimat sprawia, że wciąga i nie daje czytelnikowi odejść. Generalnie opowiada o miłości, i to miłości w różnych postaciach. Miłości mężczyzny do kobiety, rodziców do dziecka, miłości do książek, czy też nawet do miasteczka, w którym się żyje.
Spodobał mi się pomysł na postać narratora. Jest nim Walpurnia, kobieta która uratowała niegdyś Kropkę przed Hunami, za co teraz obdarzona jest powszechną czcią, i której obraz wisi w każdym domu ( nieistotnym wydaje się fakt posiadania przez nią wąsów i dużej ilości brodawek wszelakiej maści:)). Moim zdanie autor genialnie odmalował też główne postacie : Tibo, Agathe, Mamma Cesara, Stopak - wszyscy oni wydają się realni, przez co czytelnik jeszcze bardziej się z nimi zżywa.
Książka uspokaja, akcja rozgrywa się powoli, ma specyficzny sielankowy klimat. Cały czas wyczuwalna jest nutka magii, która snuje się od pierwszych stron, aż do samego końca powieści.
Generalnie nie przepadam za książkami o tej tematyce, jednakże muszę przyznać, że "Dobry człowiek" spodobał mi się, i to nawet bardzo. Polecam, szczególnie teraz, kiedy na dworze śnieg i mróz, a na kartach książki ciepła atmosfera, pachnąca kawa parzona przez Mammę Cesarę i wszechogarniająca miłość:)
Thank you so much for your kind comments. I'm glad you enjoyed my book and I hope you will try the others. Forgive me for addressing you in English, but I have no Polish.
OdpowiedzUsuńWith all good wishes
Andrew Nicoll asnicoll@yahoo.co.uk
Mi również podobała się ta książka. Posiada ona swój urok, a to chyba najważniejsze!
OdpowiedzUsuńMyślę ,że masz rację :)
OdpowiedzUsuń