Liryczny piątek

Trochę mnie dzisiaj wzięło na poezję. Dawno nie miałam styczności z twórczością Marii Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej i dzisiaj postanowiłam wrócić do jednej z moim ulubionych poetek. Poniżej kilka wierszy Lilki, które szczególnie lubię.

" O ciotce co się otruła"

Ciotki nie były piękne, nie miały nic z wróżek.

Były dzielne, szczawiowe, barchanowe żony.

Nie miały złotych włosów ni jedwabnych nóżek,

ni oczu tajemniczych, ni rzęs wykręconych.

Brały serio dzieci, kwiaty i owoce,

mężów trzymały krótko, perfum nie lubiły,

zasypiały spokojnie w księżycowe noce,

pełne kurzej tężyzny i jaglanej siły.

Jedynie ciocia Lila, wiotka i pachnąca,

podobna była wróżce i paryskiej lali.

Chodziła w piórkach ptasich i tiulach ze słońca,

całowała unosząc nakrapianych woali.

Wkrótce ją jakieś wichry żałosne rozwiały

wśród wiosennych błyskawic i szumów ponurych...

Zgrzebne ciotki płakały — lecz nic nie wiedziały,

jaki był smak miłości i... trutki na szczury."

" Amory"

  Naglą myśl i możliwość buchająca pieśnią,

o której sen ostrzegał radosnym półgłosem...

Zamiast ust, które jeszcze całować się nie śmią

— papieros, zapalony drugim papierosem.

Zetknięcie ramion w loży lub w głębi karety,

koncentrujące życie w płonącym rękawie!

Słodkie ognie bengalskie, rozkoszne rakiety,

i oczy roześmiane w śmiertelnej zabawie.

Shake-hand za długi nieco, a chcący trwać wiecznie,

i odpychanie ludzi: nie mówcie! nie radźcie!

i słowa, drżące, wdzięczne, niepotrzebne, śmieszne,

Jak koronki i wstążki na przecudnym akcie."

" Kto chce bym go kochała"

 

Kto chce, bym go kochała, nie może być nigdy ponury

i musi potrafić mnie unieść na ręku wysoko do góry.

Kto chce, bym go kochała, musi umieć siedzieć na ławce

i przyglądać się bacznie robakom i każdej najmniejszej trawce.

I musi też umieć ziewać, kiedy pogrzeb przechodzi ulicą,

gdy na procesjach tłumy pobożne idą i krzyczą.

Lecz musi być za to wzruszony, gdy na przykład kukułka

kuka lub gdy dzięcioł kuje zawzięcie w srebrzystą powlokę buka.

Musi umieć pieska pogłaskać i mnie musi umieć pieścić,

i śmiać się, i na dnie siebie żyć słodkim snem bez treści,

i nie wiedzieć nic, jak ja nic nie wiem, i milczeć w rozkosznej

ciemności,

i być daleki od dobra i równie daleki od złości.

"Robota Anioła stróża" 

Gonił cię mój anioł stróż po świecie, o mój Drogi,

biegł wciąż za tobą przez lasy, przez łany,

potrącał cię ku mnie, zapędzał cię do mnie,

ciągnął za obie ręce, spychał z prostej drogi

o miłości coś szeptał, bredził nieprzytomnie,

pachniał jak wytężone białe nikotiany...

Siedzący noc całą przy tobie na warcie

krzyczał głosem jak trąby złote i waltornie,

to znów o łaskę twoją modlił się pokornie,

zbawienie własne diabłom rzucał na pożarcie!

Wreszcie ciebie ślepego, ciebie niechętnego

zawiódł przemocą do mego pokoju,

gdzie siedziałam płacząca, Pan Bóg wie dlaczego,

jak to się zdarza czasami.

Wpuścił cię naprzód, sam został za drzwiami,

zatańczył w trumfie jakiś taniec boski

potem twarz zakrył szatą srebrnobiałą,

zamyślił się pełen troski 

i jęknął z przerażenie nad tym, co się stało.